Saberiades localizar as 12 esculturas de grandes figuras de recoñecemento mundial que se atopan na Illa do Covo e que fan que popularmente sexa coñecida como Illa das Esculturas?
Collede o compás, as pistas que deixamos nos textos que hai a continuación e tedes 90 minutos para localizalas, facervos un selfie en cada escultura, indicar de que autor é e qué simboliza. Gaña o equipo que localice máis, pero gañamos todos en cultura e respecto polo noso patrimonio!
O
teito é de pedra.
De
pedra son os muros
i
as tebras.
De
pedra o chan
i
as reixas.
As
portas,
as
cadeas,
o
aire,
as
fenestras,
as
olladas,
son
de pedra.
Celso
Emilio Ferreiro
II
Representa
o espazo entre o ceo e a terra, entre nós e a inmensidade. Responde a un das
súas formulacións clásicas, a idea de medir o infinito. A súa columna simboliza
que conseguiu reducir a distancia entre o ceo e a terra nun metro e vinte
centímetros. É dicir, que foi capaz de medila por “ acurtamento”.
III
En
realidade indica un carreiro, o que a xente vai formando ao camiñar ao seu lado
pisando a herba que crece. Ten 37 metros e divídese en dous en parte da súa
lonxitude. “Un carreiro é un lugar. Tamén é un camiño que vai dun lugar a
outro, de aquí ata alí, e volve novamente. Calquera lugar ao longo del é unha
parada. A percepción da súa lonxitude depende da velocidade do camiñante, ou
dos seus pasos, ou da súa dificultade. …/… Un carreiro faise polo movemento,
polas pegadas acumuladas dos usuarios. …/… Ao redor do mundo nas diferentes
culturas, os carreiros están marcados de moi diferentes formas, con mouteiras,
postes indicadores, puntos quilométricos, bandeiras de oración, altares,
muros menai, e outras marcas sacras ou culturais”.
IV
Coloca
os seus “36 xustos”, 36 bloques de granito negro de Campo Lameiro que se
refiren á tradición hebrea dos 36 sacerdotes que, distribuídos por todo o mundo
encárganse de manter o seu equilibrio. Os bloques de granito sobresaen do chan
como tocos negros de árbores cortadas non se sabe debido a que catástrofe
natural ou humana reclamando o contrapeso á catástrofe ecolóxica que supón o
monocultivo imperante nos nosos montes.
V
Ao
bordo do río, dous camiños de granito rosa de Porriño elevados sobre o chan. A
obra fálanos da unión da pedra coa natureza representada por unha liña de
céspede e da lingua dos antigos canteiros, “o verbo xido”.
VI
Recrea
o petroglifo máis antigo de Europa. Provoca na persoa que o percorre unha
sensación atafegante que lle fai desexar chegar cando antes ao seu centro.
Cando ao fin consegue chegar, o desexado centro desaparece, resultando unha
experiencia parecida aos non-lugares de Smithson. Está realizado en
granito recuberto por lousa negra.
VII
En
realidade indica un carreiro, o que a xente vai formando ao camiñar ao seu lado
pisando a herba que crece. Ten 37 metros e divídese en dous en parte da súa
lonxitude. “Un carreiro é un lugar. Tamén é un camiño que vai dun lugar a
outro, de aquí ata alí, e volve novamente. Calquera lugar ao longo del é unha
parada. A percepción da súa lonxitude depende da velocidade do camiñante, ou
dos seus pasos, ou da súa dificultade. …/… Un carreiro faise polo movemento,
polas pegadas acumuladas dos usuarios. …/… Ao redor do mundo nas diferentes
culturas, os carreiros están marcados de moi diferentes formas, con mouteiras,
postes indicadores, puntos quilométricos, bandeiras de oración, altares,
muros menai, e outras marcas sacras ou culturais”.
VIII
Propician
a meditación e a lectura. Expón unha instalación parecida á Mesa
Picnic que o iraniano Siah Armajani coloca en Huesca. Esta dobre
utilidade dos obxectos debería ser un referente á hora de buscar alternativas
ás instalacións artísticas. Podemos ler algunhas frases ( truismos, tópicos)
como as seguintes: “Hai que vivir en harmonía coa natureza”, “Deberías viaxar
lixeiro de equipaxe”, “Algunhas feridas nunca cicatrizan” ou
“Inevitablemente o inalcanzable é atractivo”.
IX
Pois
nós cremos que a Memoria e o coñecemento das culturas é a base de todo entendemento
entre os seres e as sociedades. Que o desprezo e a destrución desta Memoria
entraña todas as mentiras e todos os excesos. Que o odio e a violencia entre os
pobos, a intolerancia baixo as súas formas máis odiosas, proveñen da
ignorancia ou da destrución da memoria cultural dos pobos da Terra. E nós
debemos, cos nosos modestos medios, opoñernos a esta amnesia e a esta
destrución xeneralizada…” Supoñíase que esta gaiola, co tempo cubríase
coas enredaderas plantadas na súa base, e que a memoria estaría alí,
debaixo dunha natureza que é a memoria de Galicia.
X
O
escultor norteamericano constrúe a súa obra de 1,90 x 1,90 x 1,80 metros en
granito rosa de Porriño. Os seus tradicionais espazos de cristal, de espellos
ou metálicos, son substituídos aquí por baleiros. Esta escultura, resultado da
invitación que se lle fixo ao artista para que participase no proxecto Porriño
da Bienal de Pontevedra de 1988, despois de diversos avatares terminou aquí,
nun lugar moito máis acorde co seu simbolismo que en anteriores localizacións.
A pesar dos cambios de material respecto a os que normalmente utiliza, continúa
coa súa concepción minimalista e co seu agarimo polas formas
triangulares.
XI
Tres
medallóns de lousa verde sobre os troncos de tres eucaliptos a máis de cinco
metros de altura, situados nun lugar escondido, desconcértanme. Neles poden
lerse, gravados a man, o nome do escritor e uns números que se corresponden con
tres sonetos de amor que o literato italiano escribiu para Laura. Son
versos que falan de paixón e de soidade (Laura nunca lle correspondeu) e os
gravados lémbranme as inscricións que os namorados fan nos troncos das árbores.
Están orientados cara o sol nacente, o mediodía e o solpor.
XII
Xa
saíndo do camiño, no medio do río, unha balsa de madeira a modo dos centos de
bateas que poboan as rías, sobre a que o escultor galego colocou unha cadeira
de brazos de esquina e un andel con dous queixos de tetilla. A balsa está
ancorada pero móvese. A exposición do cotián no medio da natureza lémbrame a
casa Casa Farnsworth de Ludwig Mies van der Rohe.
